Columns van Machteld over de grote boskap, een omstreden project in de Overasseltse en Haterse vennen
Spontane uitingen en herinneringen tijdens een omstreden boskap
Dit boekje met korte verhalen en hersenspinsels is ontstaan in de periode die vooraf ging aan en tijdens de grote bosomvorming in de Overasseltse en Hatertsevennen.
De boskap is op 2 september 2013 van start gegaan. Voorafgaand aan de kap hebben we met een selecte groep mee mogen denken bij het tot stand komen van het hele gebeuren. Ook het bijkomende probleem, de vernatting van het gebied, heeft voor de nodige opwinding en beroering gezorgd. De betreffende bewoners hebben gelukkig in de loop der tijd hun zorgen en grieven bespreekbaar kunnen maken en er is uiteindelijk ook geluisterd en voor een bevredigende oplossing gezorgd.
Natuurlijk moet je uitgaan van een met zorg voorbereid proces. Maar ook hier geldt: in het verleden behaalde successen bieden geen garantie voor de toekomst.
De tijd zal leren of alle zorgen die in het verleden zijn ontstaan vanwege een minder geslaagd beheer nu in deze tijd van vernieuwing overboord gezet kunnen worden.
De verhalen zijn gebaseerd op ervaringen in het verleden. De inspiratie kwam op een moment dat de lucht gevuld werd met veel geluid afkomstig van scheppende, gravende, zagende en rondrijdende machines. In korte tijd zijn een aantal gedachten op papier gezet, die misschien ook bij kunnen dragen aan een stukje historie over dit zo bijzondere gebied.
Ik heb veel geleerd van Henk Strijbosch. Als jonge studente liep ik eind jaren zestig mee bij zijn excursies in de vennen en de bevlogenheid waarmee hij doceerde heeft me zeker geholpen bij het met kritische ogen bezien van alle activiteiten die zich hier in deze lange periode hebben afgespeeld. Henk Strijbosch is vanaf het begin in de jaren zestig betrokken geweest bij de plannen om het bos om te vormen. We hebben niet altijd dezelfde mening gehad, maar we hebben wel een einddoel voor ogen gehad dat zou moeten leiden naar meer biodiversiteit en een betere kwaliteit van het water in de vennen.
Ik ben me er van bewust dat ik lang niet volledig ben. Er zijn voldoende naslagwerken voor mensen die veel meer willen weten over het vennengebied. In mijn verhaaltjes heb ik geprobeerd te verwoorden wat een natuurliefhebber moet hebben gevoeld bij het zien van de enorme ravage en verwoestingen. Hoe oude bomen het veld moesten ruimen voor een zogenaamd mooier natuurbeeld. De maakbare natuur. Maar ook een kwetsbare natuur. Er komen namelijk ook mensen die geen oog hebben voor de natuur, maar er gewoon gebruik van maken. Als speelterrein, als oefenterrein, of soms gewoon als plek om je rotzooi te dumpen.